Toplum senin başarılı olmanı istemiyor!

Toplum bize her daim “aile her şeyden önce gelir” mesajını veriyor. Çocuğu olunca doğal olarak kariyerini feda eden tarafın kadın olması gerektiği söyleniyor.

Sonrasında iş görüşmelerinde gizli gizli çocuksuz kişiler tercih ediliyor ya da işyerinde sanki çocuk sahibi değilmişiz gibi davranmamız bekleniyor. Ve tabi haftada 40+ saat çalışırken, eve gelip çocuklarımızla kaliteli vakit geçirip, yüzde yüzümüzü vermemiz de tavsiye ediliyor.

Maddi ve manevi olarak taşıyabileceğimiz yükün bir sınırı varken, hâlâ “Çocuk yok mu?”, “İkinci, üçüncü ne zaman gelecek?” diye durmadan ısrar ediliyor. Tüm bunlara ek olarak bize, sırf kadın olduğumuz için, aynı pozisyonda çalışan bir erkek meslektaşımızdan daha az maaş ödeniyor.

Kadınlar hiçbir zaman yeterli hissedemiyor, hissettirilmiyor. Özetle toplum kadınların başarmasını istemiyor, ama bir yandan da herşeye rağmen başarılı olmalarını bekliyor. En azından benim gözlemlediğim bu.

Kendi işimin sahibi olunca önceliklerim ve kendimden beklentim değişir diye düşündüm. Kendimi ve özel hayatımı ilk sıraya alabilirim, her yere yetişmek zorunda hissetmem sandım. Ama olmadı, bu dengeyi kurma becerisi de öyle gökten zembille inmiyor çünkü.

İnsan yıllardır içinde olduğu düzeni bir çırpıda değiştiremiyor. Özellikle de yeni bir işe başladığı ve büyütme hedefi olduğu noktada…

Değişim, hayatın hangi alanında olursa olsun kararlılık, istikrar ve düzene karşı durabilme cesaretini gerektiriyor. İnsan tüm bunlara ısrarla sarılsa da arada inişler, çıkışlar yaşayabiliyor, kendinden şüphe edip, vazgeçmeyi düşünebiliyor.

Bunları yaşamak son derece normal ve insani. Ama bence başka türlü bir yaşam da mümkün, buna inanıyorum. Önemli olan, o hayatın varlığına inanmak, onu hayal etmek ve o hayata ulaşabilmek için nasıl bir ‘ben’ olmak gerektiğini keşfetmek. Sonra da o ‘ben’e ulaşmak için elden geleni yapmak...

Kolay mı? Hiç değil. Peki diğer yol kolay mı? O daha da zor!

Sizde durumlar nasıl? Başka böyle hisseden var mı?